Ludzka głupota
Nieraz ludzka głupota potrafi bawić
Nieraz ludzka głupota potrafi zabić
Tam gdzie bawi dostrzeżesz uśmiechnięte
twarze
Tam gdzie zabija lica zwrócone na
ołtarze
Na przestrzeni wieków ona tylko nie zmienna
Dla ludzi wielkich i małych znamienna
Nie ma na nią lekarstwa nie znam bynajmniej
Choć to głupota to kto ją umysłem ogarnie
Kto wytłumaczy jej sens i źródło
Czy jest sens pytać w ogóle tak rozgryźć
trudno
Tym bardziej że sam wpadłem w jej sidła
I szczęście zgubione to w stogu igła
Którego nie szukam bo go nie znajdę
Szukam spokoju i szukam prawdę
I mam wielką nadzieję że da mi spokój
Ta ludzka głupota odwieczny niepokój
Komentarze (2)
wiersz rozważa gdzie głupota leżała co zabrała
szczęście Wiersz wyciągnął wiele zewnętrznych wątków
Refleksja do analizy Ładny:)
prawdziwe słowa i wiersz dobry,pozdrawiam