Ludzka prośba.

Ludzka prośba
Jest niczym kres
Po ludziach
Z minionych epok.
Tylko róża
Ma nadal to samo przeznaczenie.
Mowa staje się szeptem,
Wiadomo czasem tak bywa.
A człowiek Ciebie kochający
Odczuwa, że mu czegoś brak,
Że mu Ciebie brak,
Że jest od tak po prostu
Zawieszony w próżni.
Natomiast Ty…
Niczym pociąg do nikąd
Masz czas
Składać obietnice,
Że kochasz,
A ja i tak wiem,
Że Ci co innego
W główce świta.
Me szczęście uciekło
Zupełnie tak jak Ty…
I znów muszę zaczynać wszystko odnowa.
Ma ludzka prośba
Tkwi pomiędzy
Kolejnym wyborem
A kolejną wędrówką ludów.
W mej duszy jest hałaśliwy szept
I sprawia,
Że Ty… jesteś wymyślona,
Wymyślona ma była narzeczona!!!
Ludzka prośba
Wspomina
Ludzkie wspomnienie
O niedoszłej Miłości
I poprzez szept niedoskonałości
Gości pod parasolem mojego serca
A ja wciąż dla Ciebie…
I do Ciebie kieruję
Mą ludzką prośbę!!!
Może spośród tysięcy
Różnych spraw
Ta jedna, jedyna sprawa,
Sytuacja i chwila
Utkwi w słowie,
Który stanie się naszą,
Niepowtarzalną Miłością!!!
Ludzka prośba
To nie słowa
Jakie wymawia poeta,
Ludzka prośba
To natura każdego człowieka.
A ewentualna ucieczka
Powinna poczekać
Tkwiąc po uszy upaprana
W szklanej kuli pustki i Miłości.
Ewentualnie wśród stosu mądrych ksiąg,
Gdzie nie jedna ludzka prośba
I myśl została zapisana.
Ludzka i Twój płacz
Sprawia, że wszyscy
Wierzą, że pustki nie ma
I, że moje marzenia
O bliskości
Twoich przy mnie kości
Są realne i mogą doprowadzić
Nas oboje do wieczności.
A ta ma ostateczna ludzka prośba
Jest taka:
Po prostu kochaj mnie
Tak bardzo jak ja Cię!!!

autor

AMOR1988

Napisany: 2008-07-08 Dodano: 2008-07-09 08:59:39

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie