Ludzkość

I oto jestem,
w swym świecie niepokoju,
ja,
człowiek zagubiony,
jak każdy z nas,
szukający drogi.

Ogarnia mnie błogość chwil,
ogromy miłych zdarzeń,
sekundy rzeczy spełnionych,
lecz godzinami, dniami,
dominuja przegrane,
porażki życia,
zakrwawiona przeszłość.

Setki niespełnionych myśli i
my pośród fal zadąsanych,
obrażonych na ziemie.

Chaos,
my ludzie tak już mamy,
dążenie do samozagłady i
perwersja słowna.
Wieczne narzekanie jak to teraz...

autor

Ford Artur

Dodano: 2007-02-22 07:14:08

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie