O Lulusiu Tuptusiu który został...

Część trzecia:)

Zobacz, zobacz! to jest ten pies o którym ci tyle opowiadałam, krzyknęłam
nieco nerwowo do towarzyszki wspólnych wieczornych biegów. Ja go znam,
odpowiedziała, widziałam go już parę razy w okolicach miasta. Jak myślisz on , ma jakąś rodzinę? Nie wiem, ale na głodnego nie wygląda, zobacz jaki ma wypełniony brzuszek. Zrobiło
mi się dobrze, gdyż usłyszałam to co chciałam usłyszeć, poczułam lekką ulgę, pasowały mi słowa wypowiadane w sposób tak naturalnie oczywisty i tak przekonujący mnie o tym, że ma on swój dom, ma swojego pana, a do nas przybiega sobie dla czysto psiej frajdy , tym bardziej, że było mi to potrzebne dla uśpienia spędzającej mi sen z oczu czujności. Nie wytrzymałam, psinka, psina chodź do pani, zawołałam niepewnie i nie do końca przekonana o słuszności swojego postępowania, gdyż nie ma nic gorszego od dania i zabicia nadziei. Podszedł, w zasadzie podbiegł merdając radośnie ogonem tulił swoją głowę w moich dłoniach. Tym pieszczotom, jakby się wydawało nie było końca. Zobacz jaki on jest przyjazny, szepnęłam do koleżanki, żeby zbyt głośną tonacją głosu, nie wystraszyć psa, który obdarzył mnie swoim nadszarpniętym zaufaniem. Zobacz on nie jest skrzywdzony, w przeciwnym razie, bałby się człowieka, zrobiło mi się niezmiernie miło. Cmokając na nowego towarzysza wieczornego spotkania, ruszyłyśmy z koleżanką w dalszą trasę, pies nie odstępował nas na krok. Przebiegłyśmy pięć kilometrów, na rozstaju dróg każda z nas ruszyła w stronę swojego domu, tu nastąpiła konsternacja, pies stanął na środku drogi, nieco zdezorientowany. Zatrzymałam się, podrapałam go za uszkiem wypowiadając słowa, chodź, chodź ze mną, pani da ci jeść. Poszedł, zaufał, dał wiarę ludzkiej dobroci, poczułam ból, wstąpiła we mnie nuta zwątpienia. Mąż czekał na mnie w drzwiach, widział jak razem biegaliśmy, znał moje podejście i moje myśli, wiedział czego się może spodziewać, tu mi nieco pomógł, wyprzedził moje słowa, jedzenie czekało na Lulusia. Zjadł, na komendę podaj łapkę, uniósł ją do góry, kilkakrotnie merdając mnie po mojej dłoni, spojrzeliśmy sobie głęboko w oczy, w moich były łzy. Pomyślałam sobie, gdybyś umiał mówić, co chciałbyś mi powiedzieć? Głaskałam go tak i głaskałam, a on wcale nie miał ochoty ode mnie odchodzić, to było straszne. Nasze pieszczoty przerwało nagłe szczekanie
biegających piesków sąsiada, zaciekawiony Luluś opuścił mnie na chwilę, weszłam do domu, rozebrałam się i zaczęłam płakać. Mazałam się jak dziecko, nie umiałam sobie poukładać w głowie całego tego zajścia, coś mnie martwiło. Około dwudziestej drugiej wyjrzałam przez okno, pies leżał na moim trawniku.

CDN...

autor

sylwiam71

Napisany: 2014-03-02 Dodano: 2014-03-02 12:04:18

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie