Lustrzany smutek
Stare lustro oplecione
pajęczyną czasu,
w nim odbicie
czasem naznaczone
szare,dusza jak dzban
potłuczony którego skleić
sie nie uda ,bez wyrazu i kształtu.
Oczy patrzące przed siebie
niedostrzegają nic poza
teraz i dziś.
A nikły promyk światła odzwierciedla na
twarzy wszystko co
przemineło cały smutek tego
życia.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.