"Lwia przestroga"

Lew królując, mądrze prawił
Żadną wadą świata nie trawił.
Wszystkie zwierzęta go słuchały
I czy to słoń czy fenek mały,
Każdy bał się sprzeciwić,
Królowi swojemu podle zawinić.
Lecz władca władcą, ale prostakiem bywa,
Gdy instynkt pierwotny tak błaho zbywa.

Lew przechwala, grzywę puszy,
Że nikt go z urzędu nie może ruszyć.
Odwagi władca, siły dyktator,
Sprawny myśliwy i bystry orator.
Cnót to ideał, boski przypadek,
Lecz jeszcze większe sedno zagadek.
Odwaga niczym przy pobożności,
Siła jest prochem, pyłem miłości,
Zręczność niczego w życiu nie uczy,
A mowa milknie, spokój cny burzy.

Życie przechwałką, na nic się zbyło,
Przyjechał człowiek i lwa już nie było.
Smutny to koniec, wielki mój królu,
Z całym przykładem dołączam się w bólu.
Lecz zrozumieć jedno ciągle mi się marzy,
Skoro lew był królem, czemu nie miał straży?
Czemu nie miał przyjaciół, nikt go nie kochał?
Jego własne życie nad nim samym szlocha.

autor

szefuuu

Napisany: 2014-12-19 Dodano: 2014-12-19 23:42:16

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie