ma dusza płonie

jest tak czasami że człowiek, będąc samotny, czuje się jak płonący dom, w środku z pustką, bez wyposażenia,myśli tylko wtedy gdy całkowicie spłonie, to chociaż niech popiuł ponim pozostanie, w sercach przyjaciół.

płonie dom,
a domem tym,
ma dusza jest,
płonie dom,
ugasić go tródno,
więc płonie ten dom,
popiół zostanie,
lecz z wiatrem porywu,
rozsypie się na dnie,
serc waszych pięknych,
byście wspomnienia zachowali,
o mej miłości,
w której żeście wciąż trwali,
więc dbajcie o popiół mej duszy spalonej,
mej zlekanej,
spragnionej,
opuszczonej.

autor

uqash24

Dodano: 2006-06-17 12:36:27

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie