Małe szczęście

Wiersz z archiwów, co nieco wygładzony. Zapraszam do poczytania:)))

Krok za krokiem w gęstym deszczu, samotnie, bez parasola
telepie się „małe szczęście” by spełniać misję robola.
Nikt bidulki nie doceni, nie zaszczyci piedestałem,
a w krąg słychać narzekanie, „czemu żeś jest takie małe?”

Raz znalazło Gośce męża, ślub był całkiem wypasiony,
lecz rankiem dopadł je wyrzut, gdyż był mikro obdarzony.
Iż zarabia także mało i że w plecach ma boleści.
Do „duszy” jest takie szczęście, w którym jest tak mało treści.

W operacjach pomagało, gdzie wysiłek był nie mały,
jednak nikt nie podziękował, że tak pięknie się udały.
Tuzin dzieci przywitało, każde pulchne i rumiane,
lecz i tak ktoś kiedyś powie, że się drą jak opętane.

Rano budziki sprawdziło, żebyś nie zaspał przypadkiem,
choć całą noc warowało, by Zenek nie został dziadkiem.
Samochody odpaliło ze słabymi bateriami,
oraz chmury przepędziło ponad naszymi głowami.

Odnalazło co zgubione, by ci było chwilkę miło.
Kilka uczuć zbudowało, wiele innych zakończyło.
Pilnowało by nie spadły, ludziom na głowę balkony
i by ktoś kto stoi w korku, nie „narąbał” w kalesony.

Żebyś trójkę wygrał w lotto, do domu trafił napity.
Oraz żona nie dostrzegła jak spoglądasz na kobity.
By ktoś rybę złowił w rzece, inny dotarł do Warszawy.
By poeta jeśli lubi, napisał wierszyk głupawy.

A ludzie gnają na oślep poszukując wielkich wrażeń
i nie potrafią docenić co im los przynosi w darze.
Marzy im się pełne konto, laska co się wciąż uśmiecha.
Nie wiedzą, że „duże szczęście” to siostra „wielkiego pecha”.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2024-02-17 Dodano: 2024-02-17 07:47:19

Ten wiersz przeczytano 322 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie