Malując jej obraz

Przepada w mroku
Jej głos i uśmiech
Ziarno goryczy
Upadło pod jej nogi
Krztusi się monotonią
Każdego poranka

Namalowałam jej portret
Chłodny i przepastny
Blady i niewyraźny
Aby mogła zrozumieć
że szczęście jest blisko
Upadają czasy
Kiedy jej płacz
Gromko huczał po sali

Znam kobietę
Która leczy uśmiechem
Znam jej miłość
Zwana śpiewem
Za dawnych czasów
Malowałam jej portret
Teraz prawi :
pamiętaj że szczęście
stoi za rogiem
ugnij się jemu
to proste...
wystarczy wyciągnąć dłoń”

autor

Gabrella

Napisany: 2006-09-12 Dodano: 2006-09-23 14:56:01

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie