Mały człowiek

Całkowicie przynębiony mały człowiek czeka i patrzy na to jak umiera

Wie że nie ma już dla niego ratunku
Zamyka małe oczy
Po cichu płacze

Nikt nie dostrzega małego chłopczyka który czeka już tylko na jedno

Nikt nie chce go widzieć
Okropnie wygląda
Jest chory

Czasem małe oczka otworzy i zerknie na to z czym musi się żegnać

Boi się śmierci która go czeka
Boi się świata na którym jest
Boi się wszystkiego

Ktoś czasem spojrzy na chłopczyka i powie że jest mu go żal

Nie ma jednak czasu na więcej czułości
Odwróci głowę i odejdzie
Ma swoje sprawy

Nad małym, chorym człowiekiem zbierają się chmury

I wtedy on zwraca głowe ku niebu
Zaczyna padać deszcz
Niebo też płacze

Bo to jest noc w którą mały człowiek umrze

Jak on strasznie cierpi
Ból jest tak silny
Znów płacze

Mały człowiek własnie powoli umiera

On jeszcze coś widzi
Złudne obrazy
Smutne

Właśnie odetchnął po raz ostatni

Nic już nie widzi
Nie oddycha
Zasnął

Snem wiecznym pogrążony

Ciemne niebo
Ciemna noc
Ciemno

Małe mokre ciało

Nie czuje nic
Jest zimne
Puste

Mały człowiek

I tylko Śmierć
Cicha Śmierć
Śmierć

autor

Sir Peter Agis

Napisany: 2006-01-13 Dodano: 2006-01-14 00:14:17

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie