Mały Wielki Człowiek

Mały Wielki Człowiek

Płynąc rozchybotaną jak łupinka łódką życia
po burzliwym bezkresie ziemskiego bytu
uciekając od fal, które pokład zalewają z ukrycia
szukam latarni świecącej w mroku sczerniałego błękitu.

Dostrzegam jej światło spomiędzy fal
widzę jej ciepły, jasny blask.
Płynę do brzegu, jakbym go znał,
tak pewnie prowadzi mnie wśród skał.

W stolicy Piotrowej blasku latarni jest źródło.
Płonie ono niezmierzonej miłości ogniem.
Miłość ta nigdy nie będzie obłudną,
gdyż w Chrystusie spalają się jej głownie.

Płomień rozgorzał w sercu cierpiącego narodu.
I z tego płomienia i z tego ludu
narodził się człowiek, uczestnik pochodu
do Boga i do ludzi, nie szczędził on trudu.

Naucza młodzież, dorosłych i dzieci
o dobroci, miłosci i o poświęceniu
niekoniecznie o jakim piszą poeci,
lecz o takim, który nagle zjawia się "ku pokrzepieniu".

Mały wielki człowiek, którego dusza
jest potężniejsza od gór, po których chodził- gdzie serce jego ciągle się wzrusza i gdzie oczami polskiego dziecka wodził.

Świeci jasnym blaskiem w ludzkiej nicości
rozprasza ciemności okrutnych czasów
nie pozwala odłogiem leżeć marności,
lecz czyni z niej piękno jeszcze zawczasu.

autor

maxine

Dodano: 2006-02-02 11:44:00

Ten wiersz przeczytano 582 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie