Mama

Każdego poranka rozkładała powoli moje skrzydła,
muskając je delikatnością, aby w nich zagościła radość.

Grzebieniem pieszczot rozczesywała im pióra,
bym mogła łatwiej smakować życie.

W rozpuszczone włosy wplatała promyki słońca,
przecudnie opowiadając im baśnie, żeby nie uleciały.

Ubierała mnie w sukienki o barwie brzasku,
zapewniając, że tylko w jasnościach będę szczęśliwa.

Stopy zawsze ogrzewała pantoflami swoich dłoni,
pozostawiając bose, abym lepiej czuła świat.

Do ręki przywiązywała ćmę - motyla nocy,
bym nigdy nie poczuła się puszczona i samotna.

Uczyła jak Niebu zaplatać tęczowe warkocze marzeń
i jak spadającym gwiazdom nucić kołysanki.


Ale nie przygotowała mnie do opuszczenia.
Swoją podróż - pociągiem ŻYCIE -
przerwała na za wczesnej stacji.
Kiedy odchodziła – bezsilność
była odpowiedzią na pytanie: dlaczego?
W godzinie rozstawania
pióra wypadały z moich skrzydeł,
wypalone gwiazdy
zrywały tęczowe warkocze,
konała jasność...

Modliłam się do Stwórcy
we wszystkich językach świata,
powtarzając - niczym mantrę -
zaklęcia, przysięgi, przyrzeczenia.

Kiedy wybrała Najwyższego,
Ten - po prostu - zamknął za sobą drzwi.

W cichości odszedł szpitalnym korytarzem...
po schodach...
A ja miałam wrażenie, że o czymś zapomniał.
.........................
Kiedy odeszła - Niebo spadło mi na głowę.

Odeszła rok temu. To tak dawno - a zarazem jakby wczoraj...

autor

***Ola

Napisany: 2005-10-17 Dodano: 2005-10-17 20:23:52

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie