Maryja Królowa Polski Maryja...

Wniebowzięcie co chwałę Twoją rozpromienia i głosi

Na złotych ustach magnifikatu wszechświata

I złoty promień nadziei jak jutrzenka się tworzy -

Jak wracasz do swych dzieci w przeróżnych epokach...

I wszystkie Królowo co słowa Twe nam przynoszą

Przyjmujemy z pokorą i pełnią rozkoszy



Matka co łączy ziemię z niebem -

cóż to dla Ciebie być w słowie Pana

i prosta tak jesteś jak proste Twe serce

tulące skinienie nieba, by życie tętniło na ziemi.

Ciężarem życia styrana , czekałaś zgodnie z rytmem czasu

który dla Ciebie się spiekał.

Serce matki najprostsze, serce matki bezradne

lecz w żywym zanurzone źródle

w samym Boga południu .

Gdzie jesteś poezjo życia w niebie ?

czy i w niebie brak wyrażeń

dla wielkości Boga, jego syna i Maryi ?

Słońce to tylko wodór przechodzący w hel,

planety to tablica pierwiastków niewielka

a sen i ten sen ubrany w przepowiednię

zamienił się w coś co nie umiemy zapowiedź ogarnąć.

Pozostaje nam tylko milczące uwielbienie

a potem już tylko cierpienie i milczenie ale i złotolica

nadzieja - bardziej rzeczywista niż rzeczywistość bólu i kamienia

i chleba.

Nie dziw się zatem niebu - samo jest pogrążone w zadumie

i nic piękniejszego od zadumy wyrazić nie umie



Słońca girlandy niby z kwiatów plotła

Miesiąc srebrny pod nogami gniotła

Słońce lecące trzymała nad czołem

Szła nad lasami i leciała dołem

Tęcze ją ciągle oskrzydlały kołem

A na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu

Złocistym kołem się ściele świętym Boga Miastem.


Królowa co łączy ziemię wraz z niebem

Co łączy chleb ziemi z Boga żyznym Chlebem

Co dała nam bożego syna - Chleb dla ziemi żyzny

Zdobna w prostotę serca ludzkiego z ojczyzny

niebieskiej

I prosta tak jesteś jak proste Twe serce

Bijące skinieniem nieba, by życie tętniło w

ludzkich pokoleniach

I stałaś się miedzy niebem a ziemią prawdziwym

pomostem

Wszystkich dzieł samego Boga świata odkupienia


Cóż to dla Ciebie być w słowie Pana?

Od Boga przyszłaś i Bogiem wezbranaś!

On co chwałę Twoją rozpromienia i głosi.

Słynna i czczona od lat dwóch tysiąca

Na złotych strunach magnifikatu świata

Świetlistym traktem wśród narodów słońca



Słońca girlandy niby z kwiatów plotła

Słońce lecące trzymała nad czołem,

Tęcze ją ciągle oskrzydlały kołem

W chórach serafickich wtórującym grzmocie.

Złocistym kołem się ściele świętym Boga Miastem

A na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.


Laur słońcem otwartym świecił nad głową,

Błękitny diadem z gwiazd dwunastu w ozdobie

Tak Przenajświętsza gdy stoi na globie

Depcząca węża swą stopą perłową,

Husarią wielkiej odsieczy wiedeńskiej -

Okryta płaszczem niebieskim panieńskim

I gwiazd dwanaście jej płonie nad głową


Chrystus do nas woła: wy którzyście smutni

Idźcie do Matki. - Patrzcie w błękity.

Oto gwiazd dwanaście wszystkie w kształcie lutni

Wychodzą z fal morza gdzie zorzą się świty.

dodaj do zakł:Agamemnon blog

autor

Agamemnon

Napisany: 2008-08-21 Dodano: 2008-10-20 00:50:10

Ten wiersz przeczytano 1330 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie