Matka Amnestii

(...)Nie było tak łatwo, jak się okazało. Tak się boję że ta noc może być moją, ostatnią... Trzeba się jej pozbyć - ktoś szepnął. Nie ma innego wyboru niż ten okrutny, przeklęty ? Każdy ruch był niemy, niepotrzebny. Miałem zdecydować. Czy nie ma innego wyjścia ? Chora do nieprzytomności dziewczyna, patrzyła mocno, z odwagą, wprost we mnie, w nas, oni są wszędzie, wszędzie ich słowa. Trzymałem ją mocno, na rękach. Było ciemno, było mokro, magicznie. Ktoś znów szepnął: - zabij ją... czy chcesz stracić życie ? zginiemy przecież ja i ty. Wciąż słyszę te słowa... tu nikogo nie ma ! jestem tylko ja i ona... wiem, chora, lecz patrzy tak słodko, jest piękna, nasze oddechy się łączą... pragnę umrzeć tu z tobą. Za oknem światło i świat który zabija. "Zostaw mnie... nie dotykaj mnie... proszę... już nigdy więcej... słyszysz ?" O co ten rozpaczliwy krzyk ? nie zostawię cię tu... umrzemy razem... zaklęta w ręku brzytwa, nie jestem już sobą(...)

gwiazdy proszą o przebaczenie dla nas...

Upadam, pocięta, jest cisza, a w mej dłoni zaciśnięta brzytwa... poczęta z zatrutej pochwy amnestii, opłakuję cię naga, miłości przeklęta... ugodzona, upadam...

Tak długo milczałam
zbudzona ze snu
patrząc z nadzieją w lustro
popełniłam, samobójstwo...

autor

Paweł Rymarz

Napisany: 2007-07-12 Dodano: 2007-07-12 18:38:04

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie