* (matka, najpiękniejszy kwiat...)

Bardzo dobrze skomponowany wiersz. Życiowy, mądry
przekaz.
Duży plus!
Pozdrawiam serdecznie Marto :)

Kolejny wiersz z mądrością życiową pisany, pięknymi
wersami, pozdrawiam ciepło.

Życiowy i mocny przekaz wiersza
Pozdrawiam

Marto, bardzo ciekawy i jak zawsze oryginalny,
metaforyczny wiersz, który przecztałam z
przyjemnością, ale te
" kozice pijęce krew ",
jakoś mi nie pasują do treści wiersza, bo to przecież
takie płochliwe, łagodne
zwierzęta i jeszcze z takmi pięknymi, wielkimi pełnymi
smutku oczami, że tylko je przygarnąć i
przytulić...
Jak dla mnie bardziej pasowały by tu np. wilki,
szakale czy chociażby lisy, a nawet żmije czy
padalce.
Ale, to tylko moje myśli i moja wyobraźnia, tak mi
podpowiada.

Marto pogodnej niedzieli życzę i pozdrawiam ciepło.

Dziękuję za sugestię! dobrze jest przemyśleć sprawę
jeszcze raz:)

Niesamowity przekaz wiersza. :)

Życiowy wiersz. Mam taki, może podobny.
" Obleciał prawie pół świata,
Były śluby również rozwody.
Do drzwi córeczki zapukał tata,
miał dializę i połamane gnaty.

Tylko na zdjęciu tatę widziała,
nie płacił mamie, bo w kiciu siedział,
biedna córeczka tak pomyślała
przecież mnie kocha,bo tak powiedział.
Marto to tylko streszczenie mojego wiersza
Córka pielęgnowała go osiem lat, pochowała, postawiła
piękny pomnik. Coś w tym jest. Pozdrawiam Cię bardzo
serdecznie.

a spadanie niesamowicie boli...

Pięknie o rodzinie , są rzeczy święte jak słowo Matka.
Podoba mi się.
Pozdrawiam serdecznie

Życie- pędzimy przed siebie, zdobywamy szczyty, a
potem z nich spadamy i zostajemy sami.

Ciekawie, Marto i metaforycznie,
czyli milczenie jest złotem...
A może konformizmem, albo adaptacją do środowiska?...
Tak się zastanawiam czy słowa niepodobne, nie
zamieniłabym na niepodobna?
Ale może się mylę.
Dobrego wieczoru Poetce życzę :)

errata: opoka

Każdy strumień szumi o czymś konkretnym, płynie w
określonym kierunku i dobrze, gdy stara się nie
wyschnąć...
Pozdrawiam z podobaniem Marto :)

Rodzinny dom, w nim Matka - symbol piękna, ideał;
Ojciec - czuły, a jednak kamień (jak opoko, czy jak
ciężar?).
Gdy dorastamy, coraz ostrzej dostrzegamy, że ideałów
nie ma i nawet Oni... i żal - po
co nam ta wiedza?


*szum strumienia jest wzruszający
gdy nie wiemy, o czym
mówi*

Wszedł we mnie Twój wiersz, albo ja zanurzyłam się w
nim zbyt głęboko, Marto

Ciekawie zobrazowane życie. Zapewne nie wszystko
dobrze interpretuję, ale wiersz podoba mi się w treści
i formie.
Czytam sobie "niepodobna" zamiast "niepodobne", ale to
nie mój tekst.
Miłego wieczoru:)