Mechanoidy

A gdybyśmy tak wszyscy odrzucili swe szaty, spalili na jednym stosie,
gdyby każdy był tylko nagi. Nie potrzebował odzienia, nie zamykał się w sobie.
Nieszczęśliwi, nie określając swego miejsca na ziemi,
jakby odebrano im skrzydła, w postaci bezwstydnie pyszniących się metek.
Zniknęłyby podziały, roztrzaskały się drabiny społecznych obozów,
jedność ludzkości. Szczera i nie zafałszowana maskami z grubych katalogów.

Niby piękny obraz ozdrowienia upadłej rasy panów,
gdyby znów liczyło się serce i dusza, a nie żałosny stan posiadania.
A jednak, jak instynkt myśliwego, popycha nas do komercyjnej bajki,
żądza bycia lepszym. Silniejszym, w zbroi z lansu i bansu.
Nagość ludzi jest zboczeniem, coraz mniej dialogów z sobą,
święty przemarsz przez chodniki. Byle szybciej, byle było dokąd.

A naprawdę znaczysz tyle, ile jest przycisków,
na rozlicznych klawiaturach Bogów wojny i wyzysku.
W żyłach zamiast krwi, elektroniczne płyny,
zatruwają słaby umysł, atakują przepływ myśli.
Mechanoid. Już nie człowiek. Nakręcony, kierowany,
W jednym celu. Żyć, zasilać, system kilku panów świata.

Z każdej strony ciebie, wystają te metki,
płacone w świątyniach z napisem: Galeria.
Twoja wartość zapisana na plastikowej karcie,
przepustka w cywilizowany świat. Świat robotów w miękkich ciałach.
Kiedy to się stało? Kiedy doszło do Przeistoczenia,
ludzi w mechaniczne ścierwo, zasilane zniewoleniem.

Gdzie jest świat z tych baśni, w których wystarczyło kochać,
albo kto mnie tak oszukał. Pozostawił sobą wśród robotów.
Wiem, że gdzieś istnieją, ostatnie plemiona,
ludzi z nieskażona krwią, z sercem na otwartej dłoni.
Ale gdzie jest ta kraina, niech mnie ktoś tam poprowadzi,
bo chcę żyć, a nie zasilać wielkie armie uprawiaczy.

autor

rebel

Napisany: 2010-10-09 Dodano: 2010-10-09 09:55:26

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie