Pod kopułą CyberBoga

Upadam wciąż, jakoś podnieść się nie mogę,
pośród lasu mechanicznych ludzi, podłączonych kablem w obieg.
Zakrzywiona przestrzeń naszych dawnych ideałów,
rzuca we mnie pikselami, szydzi z łez nad grobem świata.
Pamiętniki dzieci kwiatów pochowane zbyt głęboko,
pod kopułą CyberBoga. To jest czas modlitwy w lodowate monitory.

Rozkrzyczana armia świętych. Utuczeni zrabowanym prawem do wolności,
zakładają plomby duszom, sterowanym chorą głową.
A te głowy posiekane słowem z księgi z przepisami,
na zbawienie i na prawo do jedynej słusznej wiary.
Rozkazują, wygłaszają, tworzą definicje grzechu,
podcierają się istotą życia. Karmią lękiem potępienia, odmóżdżeniem społeczeństwa.

Nikt dziś nie jest wolny, wszystko w jednym komputerze,
dzień jutrzejszy płynie z łaski tych, co twarde dyski upychają po kieszeniach.
Niebezpieczne gry w wygodę, zwaną postęp technologii,
rano mdława jajecznica, po obiedzie nas wyłączą.
Nie ma przebacz, to jest koniec praw do własnej tożsamości,
rejestr pęka w szwach od jednostek przypisanych numerowi.

Zmanipulowani prawdą szkła i codziennych gazet,
jak te białe myszki w labiryntach, mamy tyle, ile dadzą nam ojcowie naszych czasów.
Inwigilacja i szpiegostwo każdego kroku szarych oddziałów,
służących do zasilania. Ogłupiałych religiami i polityczną papką.
Jedna mapa dzisiaj trzyma cenę, jesteś na niej, pośród reszty stemplowanych pionków,
Na nonstopie obserwują każdy krok motłochu.

Wielka siła tej ułudy, że dziś nadal możesz wszystko.
Szukaj gniazda na swym ciele, szukaj go w umyśle.
Nikt nie umknie systemowi, co pod płaszczem lepszych czasów,
wrzucił nas do pliku z hasłem: Wszyscy należycie do mnie. Jestem Królem twego czasu.
A tuż obok, chytrze skrada się religia,
coraz śmielej pluje w twarz. Dyktatorska furia. Nowa garść srebrników.

autor

rebel

Napisany: 2010-10-08 Dodano: 2010-10-08 10:15:58

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie