Mesalina

zostałam sama na suchych życia stepach
odarta z wiary, w brudnych szmatach grzechu
zmęczona czołgam się przez życie, w oczy sypią piach
słony ślad zostawiam, wierze tylko echu

usta wysuszone, bo dawno miłości nie piłam
oczy zmęczone, bo ostatnio tylko mrok widziały
mięśnie przykurczone, bo w klatce bólu żyłam
serce i rozum zmysłów pozbawione, nie chcę by czuły ani wiedziały

leżąc na suchej ziemi mego żywota
przygnieciona przez ciężkie wspomnienia
przychodzi piękna mesalina, otwierają się piekieł wrota
podaję jej dłoń i idę za nią pewnie... to koniec mego cierpienia

autor

PaBiSiEńKa

Dodano: 2007-02-06 15:40:53

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie