Metamorfoza

To co zdaje się Krzykiem,
Przebija sie przez błonę
Czy to ból zrozumienia zamienia
Mnie w pusta osłone ?
To Drzewo, twarde
Korą zniewolenia
I ja, ten Liść, symbol
Uniesienia
Krąg
Kręgi ma Wodzie
To co rozwija sie w mojej
Głowie
Korzeniem, co spija
Nektar pijanego boga
Oddycha pyłem moich
Zmyśleń
A może jestem czystym
Błyskiem, co zanika
Szybciej niz pojawia
Się wirem Chaosu
By stać sie jego
Zasadą

Zatrzepotał motyl
Skrzydłem spóznionym
To ja uniosłem
Dłon by siebie
Zaskoczyć i sięgnąć
Wyżej w dół pokrzepienia
Tak powstał
Ocean mojego schorzenia

Zapłoneły iskry
W szybach moich okien
I zgasł w mej duszy, ten
Wieczny Płomien

Popiół ściele skarżysko
A Czas zamienia sie tylko
W Przyszłość...

autor

Vicarious

Dodano: 2006-11-04 08:35:46

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie