Metamorfoza

W naszej kamienicy mieszkał kiedyś człowiek,
co mu nadgorliwość, sen spędzała z powiek,
ciągle rad udzielał, coś wytykał komuś,
tak dla dobra innych i wspólnego domu.

"Pan za cicho gada, a pan śpi za głośno,
pani dużo zjada, w talię pani poszło,
a ta państwa córka za krótko się nosi
i pieska za ucho nie wolno tarmosić."

Nie pomogły prośby - "pilnuj swego nosa",
pan, tu reprymendę, a tam radę posiał
i gdy już na zmiany nikt prawie nie liczył,
cud się nagle zdarzył w naszej kamienicy.

Zjawiła się pani i pan się zakochał,
a, że z wzajemnością, to w achach i ochach,
wszystkich wokół witał, chwalił ich zalety,
ot, co może zdziałać miłość do kobiety.

Kończąc "układankę", tyle jeszcze powiem,
jeśli się nie kocha, to gorzknieje człowiek,
więc nie drwij z miłości, bo to zwykły cynizm,
całe dobro świata właśnie ona czyni.

autor

karat

Napisany: 2014-10-24 Dodano: 2014-10-26 15:26:34

Ten wiersz przeczytano 2318 razy

Oddanych głosów: 63

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie