Miasto zwane hipokryzją
Dla wszystkich, którzy chcą wyróżniać się z tłumu
Mamy tyle zabawek
A nigdy się nie bawimy
Bo sztuczne uśmiechy nie wystarczą
My i tak wiemy, że to beznadziejne
Dorastamy i wciąż idziemy przed siebie
W świat pełen kłamstw i błędnych decyzji
Nigdy nie pokazujesz swojej twarzy
Nigdy nie mówisz tego, co chcesz
Toniesz w obłudzie i hipokryzji
A oni nadal mają cię gdzieś
Ostatnie słowo należy do nich
Zaciskasz zęby i przytakujesz
Nie zgadzasz się, ale nie mówisz nic
Poddajesz się bez walki
Chowasz się w cieniu tych złych
Twierdząc uparcie, że dobro jest głupie
Gubiąc się w swoich twierdzeniach i
czynach
I ciągle powtarzając, że masz to gdzieś
Dumnie unosisz czoło, uśmiechasz się do
gwiazd
Nie ma powodów do dumy, nie jesteś
wyjątkowy
Ty tylko bezmyślnie ich naśladujesz
I zostajesz sam, bez własnego zdania, nie
ma cię
Dla ciebie nie ma przyszłości
Nie tutaj
Nie w mieście, które zwą hipokryzją,
Nie pod niebem lśniącym od łgarstw
Musisz odejść,
Odejść i szukać
Błądzić bez celu nie znajdując drogi
I wciąż od nowa osądzać samego siebie
Nie bój się swoich myśli i uczuć
Bo one wcale nie muszą być złe
Nie bój się mówić tego, co myślisz
Dawaj innym przykład, że warto jest być
sobą.
Green Lonely
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.