Między piekłem a niebem

Uśmiech lekki, tak uroczy
znów zagościł na jej twarzy,
dumnym krokiem wolno kroczy
szczęście wieczne jej się marzy.
Jednak chwila ta radosna
szybko uleciała w przestrzeń.
Złość o Radość tak zazdrosna
znów łez przywołała deszcze.
Przejrzysta kropla na rzęsie zawisła,
w niej ukryty strach i gniew.
Czy ktoś sprawi, aby wyschła?
Proszę, Szczęście- przyjmij mnie!
W Twych progach chcę pozostać,
Twoim wiernym sługą być,
z Piekła Złości się wydostać.
Szczęście- pozwól wreszcie żyć!

autor

ridiculous_thoughts

Napisany: 2013-01-14 Dodano: 2013-04-15 00:05:44

Ten wiersz przeczytano 974 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie