Milcząc...

Milcząc w ciemnościach
gdy szum wiatru
jak
komar w pustym domu.
Trudno jest słuchać
gdy napiera na okna
próbując wedrzeć się do środka.

A w duszy niepokojący spokój
zmywa sen ze źrenicy
niczym promień lodowatej wody
osadza szadź
na samotności.

Fantasmagoryczne szmery w kątach
i cienie błądzące po ścianach
lęki w rozpaczy rodzą.

Z lustra dobywa się strach.

Urojone lęki oplatają głowę
jak dzieci nocy ciemnych miejsc-pająki.
Niewidzialne ręce próbują dotykać ciała,
które pokrył kurz.

Zamknąć oczy powieką świtu
a ciemne sylwetki odejdą w mrok
skrzypiących drzwi,
w dół
zbutwiałych schodów
niosac grozę
na rękach godzin wieczności.

Pogrążam się w
somnambulicznym śnie...

autor

Symfonia Grozy

Dodano: 2004-06-07 10:40:40

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie