O Miłości

Podnieta szeptem duszy podboju
Pełna szaleństwa rozkoszy ciała
Badane wnętrze zmysłów zastoju
Powabność miesza i przyzwyczaja

Nurt wszelkich podniet paraliżuje
W gęstwinie lasu, pragnienia rządzą
Uczucie błądzi i pobłyskuje
Oaza Nieba gałęzią schnącą

Ciało to ziemia gotowa rodzić
Nasiona błądzą szukając miejsca
Duszy swej zatem próżno ogrodzić
Uczucie plonem spotkania szczęścia

Czystość uczucia to epicentrum
wolne od wszelkiej mnogości brudu
To nieskalana biel- wolna pigmentu
Oddala zmysły pełne obłudy

Miłości wolna, któż twoim wrogiem?
Obalisz blaskiem bramy zawiści
Któż zaś zaprzeczy żeś nie jest Bogiem,
Koszem obszernym tych winnych kiści?

autor

Zbyszek D.

Napisany: 2009-10-14 Dodano: 2011-02-25 13:58:04

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie