Miłości gniew

Południe zegar wymierza
na ławce w parku uwalniam od rzeczywistości sie
marzę i myśli krążą obok mnie
różowe okulary na nos zarzucone
z dumą w świat wpatszone
obok mnie para ludzi przechodzi nagle
to chłopak i dziewczyna za ręce trzymają sie
obserwuję ich, przypominając sobie Ciebie
jak ze mną na tej ławce w splocie dłoni byłeś
patrzę na ich każdy gest
na twarzy pojawia sie uśmiech
ręce puszczają swe, ku skroni biorąc je
pieczęć swego szczescia pocałunkiem dzielą sie
uśmiech z twarzy mej znika niczym miniony dzień
znajomu urywek twarzy
oczy zadziwione i jednoczesnie przerażone
on odwraca głowę swą
juz nie patrzy na nią
oczy jego niebieskie na moje wpatrzone
nogi jego do biegu gotowe
na twarzy mej na poliku różowym stado łez
wstaję i biegnę ile sił, on za mną chcąc dogonić mnie
zatrzymuję sie, on przy mnie
pocałunek ostatni na ustach mych
ślad na policzku od mej ręki
uraniam kolejną łze, lecz ocieram wszystkie je
ide wolnym krokiem choć nienawiść ma ogromna jest
zbieram ją, dusząc w sobie
lecz on znowu podbiega
złośći ogrom mej
uderzam w policzek
w serce jego bije
przypominajac sobie wszystkie z nim spedzone chwile
tłum ludzi odciąga od niego mnie
biegne! nie zatrzyma już mnie!
krzycząc : zostaw mnie !
nową dziewczyną zajmij sie !

Dla zranionych serc...

autor

Madelayne_90

Napisany: 2006-11-07 Dodano: 2006-12-08 18:42:50

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie