O miłości inaczej

Pędził wędrowiec przez step, przez las.
Księżyc raz błysnął, to gdzieś znów gasł.
Czarny jak noc rumak mknął w dal.
Gwiazdy świeciły, gdzieś het świerszcz grał.

Za horyzontem czaił się cień,
Kraina zmarłych, mary, zły sen.
Szybciej, młodzieńcze! Ocal, co twe.
Szybciej, bo czasu jest coraz mniej.

Słychać z daleka płynącą pieśń.
Czuć swąd i siarkę, czuć zgniłą pleśń.
Wszystko kołysze, wyje i szczęka.
Krzyk, płacz i jęki, serce aż pęka.

I tam na brzegu, przy źródle leżała
Bezbronna, niewinna, w jasności skąpana
Niewiasta, co chłopcu serce oddała,
A teraz za niego w męczarniach konała.

Wezwała na pomoc siły złych mocy.
U nich szukała ostatniej pomocy.
Rzuciła na szalę nędzne swe życie.
Nie potrafiła już kochać tak skrycie.

Usłysz wołanie chłopcze nieczuły.
Wybiła właśnie godzina twej próby.
Zaniechaj swoje do dziewek konkury.
Złam namiętności zgubne pazury.

Jeśliś ją kiedy kochał prawdziwie,
Porusz swe serce tak niegodziwe.
Spojrzyj na drogą twarzyczkę twej pani.
Ona złożyła dziś siebie w dani.

Młodzian w ferworze pędzi szalony.
Oczy mu świecą, tak rozpalony.
Smaga rumaka ostrogą, co może.
Zapomniał o tamtych, co zostały we dworze.

Strasznie i ciemno, zimno i strach.
Spod kopyt leci kurz i piach.
Szybciej bo życia przelewa się dzban.
Zanim tam czarci odprawią swój tan.

I wpadł tak przejęty w zmór czarny krąg.
Rzucił się z ostrzem w ich ciasny kłąb.
Miotał zaklęcia tajemne w tej głuszy.
Najszczersze, gorące, wprost z jego duszy.

Rozstąpił się nagle rój mar i zmór.
Rozpierzchły się nędzne w ciemny bór.
Wypłynął znów księżyc i łańcuch gwiazd.
Rozbrzmiał anielski głos i blask.

Dzisiaj twe grzechy są odpuszczone.
Ciało i dusza znów połączone.
Bitwa wygrana, podnieś swój miecz.
Bywaj i wasze serca lecz.

Huknęło i prysło, twór nagle znikł.
Gdzieś w piekle słychać diabelski ryk.
Niewiastę kochanek począł nieść.
Poniosło i echo dobrą wieść.

Duszko ma najmilsza, otwórz oczy swe.
Będzie wszystko dobrze, koniec z tym, co złe.
Klnę się na swe życie, tyś mą, a ja twój.
Kochaj miła słodko, skończył się twój ból.

I pojechali razem, przekroczyć strzechy próg,
gdzie domu strzeże zawsze, kochany Ojciec - Bóg.
I tam, gdzie sady, łąki, bezpiecznych kontur wrót,
Założą kochankowie poczciwych ludzi ród.

autor

Selena_x

Napisany: 2010-02-08 Dodano: 2010-02-08 21:37:18

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie