O miłości, nienawiści i MIŁOŚCI.

"Opowiedz mi proszę" - spytałem ją raz,
"Jak w swojej miłości, spędzasz swój czas?"
Spojrzała na mnie z radosnym uśmiechem,
"Chłonę tę miłość z każdym oddechem.
Bo prawie całe me myśli zabiera,
Za każdym razem, gdy oczy otwieram.
I trwam tak dzień cały, a gdy ustaję,
Jakby napędza, energii dodaje.
Choć wkradła się do mnie wręcz potajemnie,
To czuję, że jest silniejsza ode mnie,
A motywuje mnie tak niemożliwie,
Że śmiało powiem, jest moim paliwem."


Spotkałem ją znowu, jakiś czas później,
Patrzę,... no ona, choć jakoś się różni.
Spojrzała na mnie z ironii uśmiechem:
"W końcu zerwałam z tym głupim oblechem.
I bardzo, tak bardzo go nienawidzę,
Gdy oczy otwieram, już się nim brzydzę.
Jak leżał w trumnie, raz mi się przyśnił,
Chcę, żeby zdechł! I niech się to ziści.
Czasem nienawiść mnie obezwładnia,
Krew mi pompuje I spokój kradnie.
Chęć zemsty jest celem, jak i motywem,
I śmiało powiem, jest moim paliwem."


Wczoraj ją po raz ostatni widziałem,
Już starość się przyjaźniła z jej ciałem.
Spojrzała na mnie ze szczerym uśmiechem:
"Dziś wiem, że co zrobię, wróci jak z echem.
Nie chcę nic mieć. Chcę być i się stawać,
Częścią wszystkiego. Nie chcę udawać.
Tak kocham życie, że nic mi nie trzeba,
Ono mnie karmi i ono rozgrzewa.
Olśniewa mnie bardziej, niż gdy byłam młodą,
I wiem też, że śmierć będzie tylko nagrodą.
Lecz nim zrzucę ciało, co dnia poszukuję,
Komu i jak, powiedzieć DZIĘKUJĘ!"

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2018-04-07 Dodano: 2018-04-08 00:14:00

Ten wiersz przeczytano 1838 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie