Miłością i grzechem
W tym dnia świtaniu rodzi się nadzieja,
myślą spokojną uskrzydlając ducha,
gdy odrzucając każdy lęku przejaw,
w siebie się wsłucham.
We mnie jest miłość, ta życiowa siła,
nią się kierując o mądrość jest
prościej,
czuję jak równo krew pulsuje w żyłach,
a serce rośnie.
W życiu jak w boju nietrudno o rany,
odwaga w cenie, nie natura płocha,
gdy mam świadomość ze jestem kochany,
potrafię kochać.
Miłością żyjąc, nie wiem co samotność,
zawsze ktoś bliski w moim sercu mieszka,
nie żywię uraz choć łatwo mnie dotknąć,
bo dusza grzeszna.
autor
karat
Dodano: 2012-03-07 07:18:21
Ten wiersz przeczytano 647 razy
Oddanych głosów: 25
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
No cóż tu więcej dodać. Ja nie potrafię!
Strofy sofickie. moje ulubione. Bardzo dobrze
skomponaowane, treść nie nosi znamion aby pomieścić
się w tym sztywniejszym nieco od innych gorsecie.
Pozdrawiam :)
Wiersz posiada świetny klimat :) Bardzo optymistyczny
:) +++
Ladny wiersz :)
Bardzo ładny wiersz...Miłość uskrzydla...Pozdrawiam
serdecznie...
Piękny wiersz.
Pozdrawiam:)
Dając miłość możesz liczyć na wzajemność:)Piekny
wiersz karacie+++
w ładny sposób uczciwe postawienie sprawy :)
Miłością żyjąc, nie wiem co samotność,
zawsze ktoś bliski w moim sercu mieszka,
...i to wystarczy
miłość uskrzydla lecz też do miłosci potrzebne są dwie
osoby a nie tylko jedna
pozdrawiam:)
To prawda, miłość uskrzydla. Bardzo ładny wiersz.
Cieplutko pozdrawiam
pozytywnie odbieram wiersz To prawda Pięknie to
napisane Pozdrowienia;)
Człowiek, który nosi w sobie tyle pozytywnych uczuć,
przyciąga innych ludzi swoim dobrem i miłością.
ciekawie o sobie :-)
W tym dniu świtania... wydaje mi się, że tak [powinno
być]. Dusza co pragnie kochać to Ty :)