Młodzieńcza miłość - roz. XXXI

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie i pięknie dziękuję, za liczne i przesympatyczne komentarze. Zapraszam, do następnego rozdziału mojego opowiadania:)


Rozdział XXXI


Szczęśliwie wylądowałam i bardzo Cię kocham – taką wiadomość, otrzymała Ela od Ani. Teraz już mogła czymś się zająć, bo do tej chwili była w takim stresie, że wszystko leciało jej z rąk. Próbowała wziąć się za jakieś porządki, ale nie bardzo jej to wychodziło – wciąż myślała o Ani i nie mogła sobie znaleźć miejsca, tak bardzo brakowało jej córki. Nie miała do kogo otworzyć ust, ani też zwierzyć się z tego, co ją nurtowało. Jedyną osobą z jaką miała ostatnio do czynienia był Zenek, który rzadko bo rzadko, ale czasem wpadał i zasilał domowy budżet. Teraz kiedy nie mieszkali już razem, wywiązywał się z danych obietnic a i w relacjach był bardziej miły, żeby nie powiedzieć subtelny. Tak więc jedynym który Elżbietę odwiedzał, był były mąż (choć bez rozwodu), a czasem też wpadała Amelka z zięciem i wnuczkiem, choć nie bardzo miała czas na odwiedziny (dużo pracowała). Minęło pół roku. Ela właśnie wstała i udała się do łazienki. Kiedy miała już odkręcać wodę, zdawało jej się że słyszy telefon. Wyszła do przedpokoju i nasłuchiwała – rzeczywiście nie myliła się. Kiedy odebrała, usłyszała znajomy głos – Mami, to ty? – Tak kochanie, to ja. Serce jej waliło i bardzo się bała, że usłyszy od Ani coś niedobrego – Mam do ciebie małe pytanko – usłyszała i trochę się uspokoiła. – Słucham cię słonko – Czy przyjechałabyś do nas na święta? – Ela znieruchomiała w momencie, nie spodziewała się takiej propozycji. – Do was, na święta? – Tak, zapraszamy cię razem z Jackiem. Było jej tak miło, że aż się rozpłakała. – Nie płacz mami, bo i ja się rozpłaczę. – Odpowiedz lepiej, czy zgadzasz się? – Oczywiście, że się zgadzam, ale boję się lotu samolotem. – Nie obawiaj się lotu, przyjedziesz autobusem. Dla Eli było to coś nieosiągalnego – nigdy nie była za granicą. Poprosiła Anię, żeby wszystko jej wytłumaczyła co ma związek z wyjazdem - czekała ją długa podróż, około 30 godzin. W ten dzień bardzo się denerwowała – nie wiedziała, czy sobie poradzi. Nie mogła zawieść córki, więc wzięła się w garść i zaczęła przygotowywać do podróży. Wpadła na pomysł, że zrobi Ani i Jackowi niespodziankę i weźmie z sobą wszystko to, co zwykle w Polsce jada się w wigilię. Poszła więc na wielkie zakupy, aby zaopatrzyć się w niezbędne świąteczne produkty. Miała niewiele czasu do odjazdu i sporo pracy w przygotowaniu wigilijnych potraw. Kiedy już miała prawie wszystko gotowe, zaprosiła Zenka żeby i jemu uszczknąć coś z tego, co przygotowała dla dzieci. Był jej bardzo wdzięczny i w rewanżu obiecał, że podwiezie ją na dworzec autobusowy. Ela bardzo się ucieszyła, bo już myślała o tym, jak sama sobie poradzi z tak dużym bagażem – Zenek, spadł jej jak z nieba. Tego wieczora poszła wcześniej spać, aby na ranną pobudkę była w miarę wyspana i wypoczęta. Kiedy następnego dnia była już prawie gotowa do wyjścia, przyszedł po nią Zenek (tak jak obiecał) i odwiózł na dworzec. Był z nią tak długo, aż odjechała. Eli było bardzo przykro, że został tam taki sam, ale niewątpliwie zasłużył sobie na taki los. Jadąc już, myślała o nim a ze wzruszenia popłynęły łzy. Tyle złego przy nim przeszła, ale potrafiła wszystko puścić w niepamięć, a pamiętać tylko to, co dobre – taka już była. Czekała ją teraz bardzo długa podróż i trochę była nią przerażona. Postanowiła że trochę się zdrzemnie i czas szybciej zleci. Przespała około trzech godzin, po czym obudziła się bardzo głodna. Zjadła kanapkę, popiła gorącą herbatą, potem jeszcze jakieś jabłko, banan i coś słodkiego, po czym wyciągnęła swoje ulubione krzyżówki i zaczęła rozwiązywać. Nie trwało to jednak zbyt długo, bo nie bardzo mogła się skupić – w autobusie byli dość fajni ludzie, którzy zaczęli z sobą rozmawiać, a w rezultacie ktoś zaproponował, żeby coś zaśpiewać. Eli bardzo spodobała się ta propozycja (lubiła śpiew). Atmosfera zrobiła się taka swojska, wręcz rodzinna – wszyscy z sobą rozmawiali. Potem przyszła noc i nastała cisza. Elżbieta trochę pospała a jak już się obudziła, okazało się że zbliżają się do celu. Zostało ostatnie pół godziny jazdy które tak szybko minęło, że już z daleka zobaczyła przystanek, a na nim czekającą pod wiatą Anię.

autor

Isia05

Napisany: 2016-11-19 Dodano: 2016-11-19 22:37:09

Ten wiersz przeczytano 824 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie