Mnich beznadziei

Podobno nadzieja umiera ostatnia...

Wystarczająco krótko ścięte końcówki marzeń,
Wystarczająco daleko odsunięty horyzont nadziei,
Majaczące w przebłyskach słońca,
Łzy, które przestały oczyszczać...

Oddany rzeczywistości kwiat wielobarwnych pragnień,
Zwrócone nieprzyjaciołom – nienawiść i strach,
A tuz za okopami wojny o nadzieję,
Dym...i wyjałowiona ziemia absurdu.

Zakładasz kaptur mnicha,
By schronić się w klasztorze prawdy,
I choć na chwilę odkryć skrawek piękna,
Pośród ciszy nocy i wilgoci opuszczonej kaplicy...

Za kolejnym okopem grzmią działa,
Złożone ręce...w beznadziei.
Uderza pocisk tuż obok,
Już nie ochronisz ciała...

...a dusze?

autor

Pita

Dodano: 2006-07-28 23:34:12

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie