Modlitewny werdykt

Katarakta na mosiężnym oku opatrzności –
Słońce które gaśnie i kruszy się w dłoni –
Płonące drzewa w gryzącym dymie przeszłości,
Poprzez nagły zgon sekundnika.

Dostrzegamy okiem świadka, widza, ofiary.
Wciągnięci przez rozgrywającą się akcję
Zawieszamy się gdzieś pomiędzy zmierzchem
A niepokojącym dylematem zachowań.

Pozostawieni na dwóch brzegach.
Z pogłębiającą się niewiedzą,
Bez przekonania w śmierć kliniczną czasu.

Moje modlitwy dotarły za daleko.

I oto ona, teraz nadchodzi jak mgła
Delikatnie wpełzając w obszar świadomości –
Atmosfera i jej energetyzujące usta.
Kapłanka poruszenia i jej werdykt.

Tarcza absolutna ostatniego miłosierdzia –
Szaleństwo, obłąkanie – martwe definicje.
To zwierciadlana zbroja wnętrza,
Odbiła porażający blask światła, już u kresu.

Inaczej bym nie dotarł w bezpieczne miejsce
Najczulej bijącego dla mnie serca.
Kochana …

Kochanej Dorotce w podzięce za to że Jest.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-03-09 Dodano: 2007-03-10 16:22:44

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie