Mogiła

układam na grobie pęki białych kwiatów
niewinnych i czystych jak łza świeżo zrodzona
różową wstążką równo oplecionych
obok wczorajszych już przywiędłych maków

klękam przy grobie jak rano do pacierza
modlitwy szukam wśród myśli i nic nie pamiętam
więc sklejam słowo ze słowem i rzucam jak zaklęcia
choć nie wiem wcale, czy jeszcze w coś wierzę

o śmierci niedroga, nieprzyjaciółko żywych
ty mnie w ramionach jak matka otuliłaś
chociaż ze wszystkich sił się przed tobą kryłam
mojego serca szukałaś łapczywie

lecą nad łąką kluczem czarne ptaki
nad nimi chmur stada, pod nimi – mogiła
i proszą w tej szarej codziennej gonitwie
bym znów przy grobie utknęła w modlitwie
i sobie, i ludziom nadzieję wymodliła

autor

Żyleta

Napisany: 2019-05-09 Dodano: 2019-05-09 00:22:19

Ten wiersz przeczytano 834 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie