...Mój Pan mnie uczy...

Szłam przez dolinę głuchą i ciemną
strudzony Anioł podążał za mną

Oczy me smutkiem były zasnute,
stopy ranione przez życia trudy

Już łez nie było, wszystkie wylane,
dusza płacząca, ciało złamane

I ubłagałam tego co stworzył,
by kres cierpieniu memu położył

Żem już gotowa przyjąć co daje,
bez smutku, żalu, jak dziecko małe

I dla miłości serce otworzę,
gdybym wiedziała, wcześniej...o Boże!

Że bez miłości wszystko umiera,
że to przyczyna mego cierpienia

Wstałam, podniosłam ciało strudzone
przetarłam oczy z bólu zasłonek

Z pokorą rodzić się znów zaczęłam,
wtedy Pan bramy począł otwierać

Tą do radości takiej najmniejszej
i tą do szczęścia w słodkawym wietrze

I tak bez końca wszystko od nowa,
siłę, wytrwałość pozwolił budować

Wszystko, co kiedyś rany zadało,
teraz mię pięknie umiłowało

Hardości serca, pokory duszy, radości najmniejszej mój Pan tak mnie uczy...

Dziękuję...

autor

destiny

Napisany: 2004-12-14 Dodano: 2004-12-15 11:15:20

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie