Moja dostojność

Moja dostojność we mnie krzyczy,
głosem nadzwyczaj doskonałym.
Ale ja jestem przecież niczym,
takim człowiekiem bardzo małym.

Taka kruchutka też istota,
skromna w calutkiej zależności.
Któremu w głowie ciągła psota,
pełna zawiści oraz złości.

Moja dostojność wciąż szaleje,
głosem nadzwyczaj doskonałym.
Bo we mnie duma gdzieś istnieje,
choć bywam też człowiekiem małym.

Taka kruchutka też istota,
skromna w calutkiej zależności.
Któremu w głowie ciągła psota,
pełna zawiści oraz złości.

Moja dostojność jest naiwna,
nawet w tym głosie doskonałym.
Natura bywa czasem dziwna,
choć bardziej człowiek we mnie mały.

Taka kruchutka wciąż istota,
skromna w calutkiej zależności.
Któremu w głowie ciągła psota,
pełna zawiści oraz złości.

autor

Grand

Napisany: 2020-07-26 Dodano: 2020-07-27 09:42:40

Ten wiersz przeczytano 336 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie