Moja duma...

Kto nie poznał cierpienia nie nauczy się miłości...

Zobaczyłam Ciebie tamtego dnia…
Śmiałeś się głośno i niosłeś radość innym.
Gdy ja podeszłam, zajrzałeś mi w oczy
I utopiłeś mnie w swoim spojrzeniu.
To ja igrałam z wiatrem i śpiewałam ptakom…
To ja kolorowałam kwiaty i motyle dla Ciebie…
Wypisałeś swe imię w moim sercu,
A ja nazwałam tak moje szczęście.

I wtedy zobaczyłam ją… Drwinę.
Tak, kpiłeś z kolegami z moich uczuć,
A ja mimo dumy uciekłam z płaczem…
I chociaż goniłeś mnie krzycząc:
„Tylko żartowałem” biegłam dalej.
W końcu upadłam i stoczyłam się na samo dno.
Tam umarłam.

Tam właśnie umarłam dla Ciebie, dla siebie i dla całego świata,
Ale nie dla mojej dumy.
To ona sprawiła, że wstałam i wczoraj przeszłam obok Ciebie.
I to jej zasługa, że znów stałam się niezależna.
To moja duma nigdy się nie poddaje i ona trzyma mą głowę wysoko.

I wierz mi, szybko znalazłam innego, bo wielu mnie pragnęło.
Każdego jednak dnia widziałam Twój wzrok przechodząc obok Twojego krzesła…
A ty?
„Odprowadzałeś” mnie spojrzeniem, aż do mojego chłopaka.
Wiem, że to była tylko gra…
Jednak życie bez miłości, bez TWOJEJ miłości i bez Ciebie nie ma sensu…
Dlatego z dumnie podniesioną głową stałam na torach…

Pożegnanie jest tylko chęcią ponownego zobaczenia....

autor

Green_Orange

Napisany: 2006-10-07 Dodano: 2006-10-07 00:04:44

Ten wiersz przeczytano 361 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie