Moja dusza...

Moja dusza leży... na ziemi...
Jest słaba... brudna...
Na ciele blizny zaschnięta krew...
Po twarzy toczą sie łzy mroku...
Leży bezradnie... Konająca...
Z bólu wyje... Wzrok obłąkany...
wodzi gdzieś po dalekich horyzontach...
Została stworzona ze zła ...
Zrodzona z cierpienia innych dusz...
Potępiona przez wszystkich...
Objęta klątwą... Więc nie umrze...
Nie zamknie swych obłąkanych oczu...
Nie skona... Nie pozwolą jej odejść bogowie...
Patrzeć nie potrafią... Na jej nędzne oblicze...
Żal im jej ale nie zdejmą tego złego uroku...
A ona leży... Prosi inych ...
Żeby ujęli już jej tego cierpienia...


Ale nikt sie nie zlituje..
Wszyscy gdzieś zapatrzeni w siebie...
Gonią za szczęściem...
Może Ty? Zlitujesz się?
Pozwolisz odejść jej umrzeć?
Pozwolić by zobaczyła się ze swoją matką śmiercią...

autor

Anima vilis...

Napisany: 2006-12-30 Dodano: 2006-12-30 09:50:06

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie