Moja dusza krzyczy, ale nikt...

Moja dusza krzyczy, ale nikt jej nie słyszy
O pomoc woła wśród świata ludzi
Aż sił przestaje jej brakować
Jej świeczka wysoka niczym Eifla wieża
Teraz wielkości jest malutkiej biedroneczki

Zwolna opuszcza miejsce
W którym osiemnaście lat temu się narodziła
Odchodzi w stronę słońca zachodzącego
Bo to za nim spokój ją czeka

Moja dusza krzyczy, ale tylko Bóg ją słyszy
Teraz to On do siebie ją woła
Gdyż na cierpienie bezbronnej duszyczki patrzeć nie zdoła

Nastała noc
Potężny wiatr zerwał się
I zdmuchnął na świeczce drobniutki płomyczek

Bezgraniczna ciemność w świecie nastała...

Z ludzkich oczu gorzkie łzy popłynęła
Mała dziewczynka klęcząca przy zimnym grobie
Spojrzała w niebo i głośno wykrzyczała
„Bo to Ty Boże pierwszy wiedziałeś, że
To właśnie dziś jest ta noc
Kiedy mała duszyczka
U bram niebios się ukazała”

autor

Stephanie D.

Napisany: 2005-01-26 Dodano: 2005-01-26 14:28:14

Ten wiersz przeczytano 688 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie