MOJA KOLĘDA

Zasypał śnieg na świecie wszystkie place
I po ulicach dziki wicher wieje,
Do drzwi zamkniętych bezdomny kołacze,
A miś zaspany zaszywa się w knieję.
Już pierwsza gwiazdka mrugnęła wesoło
Do tych, co z nieba czerpią swe natchnienie,
Dając, tym samym, znaki wszystkim wkoło,
Że się zaczęło Boże Narodzenie.

Już czas by zacząć świąteczną kolację
I jak tradycja każe nam wiekowa,
Białym opłatkiem przełamać się z braćmi,
Otworzyć serca, pretensji nie chować.

U prezydenta, w świątecznym amoku,
Kolejne danie na stole ląduje,
Bo to okazja najważniejsza w roku,
Czas narodzenia Pana się świętuje.
Gdzieś w małym mieście, w starej kamienicy
Młoda kobieta stroi się świątecznie,
Na kuchni czajnik bulgocze i syczy
A wokół stołu siedzi dziatwa grzecznie.

Już czas by zacząć świąteczną kolację
I jak tradycja każe nam wiekowa,
Białym opłatkiem przełamać się z braćmi,
Otworzyć serca, pretensji nie chować.

Najstarszy dzieciak patrzy na zegarek
I mimo woli na drzwi w holu zerka,
Jeszcze nie wierzy, że nie przyjdzie wcale,
Jeszcze się pali nadziei iskierka.
Nagle dźwięk dzwonka tnie świąteczną ciszę,
Do drzwi podbiega tłumek roześmiany,
W drzwiach stoi Święty, ze zmęczenia dyszy,
Na plecach taszczy worek z prezentami.

Już czas by zacząć świąteczną kolację
I jak tradycja każe nam wiekowa,
Białym opłatkiem przełamać się z braćmi,
Otworzyć serca, pretensji nie chować.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-12-24 09:46:18

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie