Moja mała Apokalipsa

Chłodne palce ciszy
dotkną mojego czoła,
na zawsze na wieczność
wypełnię sobą przestrzeń,
na potem
które będzie wieki,
poza ciemnością i światłem
swoim karlim wzrokiem
obejmę wzgórza prawdy,
jesień eksploduje pustynnym żarem,
pod mostami obóz rozbiją obłoki,
zobaczę głowę matki w oknie
i kosze pełne cytrusowych sadów,
nikomu nic nie dam,
nie ograbię siebie,
róża na stole przestanie
być różą,
ja i ona należeć będziemy
do ziemi.

autor

leviatan33

Dodano: 2008-07-25 23:05:31

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie