Moja oaza

Gdy księżyc na sczyt nieba wchodzi
Gdy akacji rozchodzi się woń
Rozpoczynam rytuał - mój odpoczynek w mojej oazie przed otwartym oknem.
I ofiarę dziękczynną składam ku baldachimom Boga
Za to że dają ukojenie spokojem i milczeniem w moim dysonansowym świecie.

To czas kiedy śpię, choć otwarte mam oczy
A śnię o byciu tu na zawsze w postaci drzewa niemego - najlepiej ukochanej kwitnącej akacji.
Bo to tak piękne milczeć i czuwać
Kołysać się z wiatrem i bać się jedynie burzy
Rozszalałej nad konarami.

Gdy księżyc podąży wraz z nocą poza sklepienie nieba i ziemi
Z pewnością nastanie nieupragniony dzień.
Choć tej pewności mogłoby być jak najmniej

autor

LUNATYK

Napisany: 2006-06-26 Dodano: 2006-06-26 20:53:27

Ten wiersz przeczytano 426 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie