Moja wolność

Siedzę na krześle elektrycznym i czekam.
Czekanie to chyba najgorsza czynność, jaką muszę robić.
Doprowadzili mnie, posadzili.
Kajdany na rękach i nogach.
Na głowie dziwne metalowe blaszki,
a wszędzie kable, które tak mnie dręczą.
Siedzę i czekam, na kogoś odważnego.
Wszyscy tylko się patrzą i też czekają
Czekają razem ze mną, ale chyba nie na to samo.

Osądzili, wydali wyrok w imieniu prawa i są zadowoleni,
spokojni, że sprawiedliwi.
Większość zadecydowała o tym, że już nie zjem na śniadanie jajecznicy,
nie wypiję kubka kawy z mlekiem,
nie powiem już kocham Cię, przepraszam Ciebie, dziękuję Ci.
Siedzę na zimnym metalowym krześle i patrzę im prosto w oczy.
Każdy z nich, który przyzwala abym tu siedział
zasługuje na takie samo krzesło.

Wciąż czekam na odjazd pociągu gdzieś w nieznane,
niech już to się skończy, dość przedstawienia,
w którym moje życie gra główną rolę.
Opadnie kurtyna, zgasną światła a ja ujrzę światłość i wreszcie
nie będę już czekał.

autor

radzik

Napisany: 2007-03-27 Dodano: 2007-03-28 21:11:29

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie