Moje Serce Buntownika

Nienawidzę siebie za to, co zrobiłam Mamie
Nienawidzę siebie, bo wiem, co się z Naszą przyjaźnią stanie
Nienawidzę swych rąk, bo robia wszystko, co sprawia przykrość Jej
Nie będzie mnie słuchała, nie będzie słuchała duszy mej
Za bardzo krzyczy serce me, a Ona słyszy wszystkie wulgaryzmy te
I serce drąży i wywierca we mnie dziurę
Staję okoniem, staję Matce murem
Bo buntownika serce we mnie się pali
Przez nie wszystko w moim życiu się wali
Bo porywa w otchłań zabawy i zła
Nie puści, bo kocha je dusza ma
I choć szansę kolejna wpoić chce w serce
Wyrywa się, krzyczy i ma to w poniewierce
Nienawidzę tego, że buntuję sie Mamie
Że dusza ma z sercem staje ramie w ramie
Co kocham juz straciłam, a co nienawidzę ci powie
Moje serce buntownika, które noszę w sobie
I nie powie nic dobrego, bo dobro me wygasło
Uleciało gdzieś z procentami na te jedne hasło...
.................BUNT!!!!!!!!!!!!!!........ ........

autor

OlaA

Napisany: 2005-05-11 Dodano: 2005-05-11 18:07:46

Ten wiersz przeczytano 443 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie