Morskie Opowieści

Powieki budzą się z letargu
Po ziemi puste szkło dryfuje
Na dnie osiadła życia łajba
I już donikąd nie popłynie

Gdyby tak chociaż na mieliźnie
Lub w ratunkowej tratwie
Obudzić się we śnie na jawie
Chwycić za ster i zadąć w żagle

Na morzu wzburzonym tylko cisza
Fatamorgana złudny miraż
Sternik zawiany dawno wpław się oddalił
Nowego kursu nie ustalając

Czekanie na wiatr jak sygnał SOS
By zjawiła się przybrzeżna straż
Wyciągnęła na suchy ląd
Jak miłość serce w proch potrzaskane

autor

titelitury

Napisany: 2015-05-02 Dodano: 2015-05-02 23:05:05

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie