Motyl

Jedwabniki słodko-kwaśną przędzą zobrazują świat w prostocie.
Motyl iskrzy się leniwie w fali z źdźbła ,harmonijnie tańcząc,tworzy kroki z dni i lat.
Skąd to wie
skoro jego byt liczy kilkanaście godzin?
kto go tego nauczył?
Ziemniaczana stonka spod liścia mruga,
czy pragnie być bliżej słońca
i dlatego liście skubie?
Ta dżodżowniczka co pod ziemią korytarze
długie tworzy,
szuka skarbu?
Może kogoś się boi?
Tego ,że w szponach ptakach
wyląduje wśród przestworzy?
A po co Pliszka miałaby go jeść?
Jest taka piękna i bezpieczna...
martwi się ,że zahaczy się o szczyty drzew?
Dzięcioł takt w takt stuka,
czy samotny jest i odpowiedzi szuka? Echo,echo,echo,echo...
Czemu ten chłopak o konar się opiera?
Czemu trzyma sznur goryczy
i nóż ostrzy beznamiętnie?
Czemu z jego oczu pada deszcz
gdy słońce przez szkło
rozbitej butelki trawę wypala?
Nie widzi sensu dalszego istnienia...
Motyl by się zmartwił,
najchętniej jego duszę by skradł.

autor

Jagg

Napisany: 2012-02-02 Dodano: 2012-08-23 14:18:25

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie