a może nie jestem człowiekiem

schy­liłem się po swo­je
nieza­dowo­lenie
u stóp na­mysłu
za­dośćuczy­nienia
zna­lazłem kromkę codzien­nej go­ryczy
i chwi­le co w swym szep­cie
proszą się spełnienia

z iro­nią w ser­cu ukułem się
w sed­no
by dot­rzeć wnet do dro­gi
sa­mo egzal­tacji
być al­bo wyć wy­pełnia świat we mnie
jak siedem dziw­nych zbiegów
pros­tej sy­tuac­ji

co­raz mniej w moich żyłach
sto­sun­ku do życia
kieruję się do ce­lu bo­so
na pa­luszkach trwo­gi
pus­te od­wro­ty myśli od mo­men­tu chwi­li
tulą moją cieka­wość
w dziw­ny sen ubo­gi

py­tanie które formą prze­nosi
myśle­nie
cho­wa się w ni­cość słowa
dziw­nej kon­ste­lac­ji
może nie jes­tem praw­dzi­wym człowiekiem
tyl­ko wyt­wo­rem ludzkiej
biurok­racji

autor

jarek k

Napisany: 2013-01-23 Dodano: 2015-02-12 21:59:27

Ten wiersz przeczytano 617 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie