Mrowisko
Jestesmy jak mrowki- ciagle w szalenczym pedzie, ku czemu?
Żyjemy w mrowisku przeciskając się
zatłoczonymi korytarzami obok siebie
Ocieramy się bezwiednie o siebie pędząc
wciąż bez tchu
Tylko praca i praca
Status wciąż w gore i gore
Każdy zamknięty w swojej skorupie
Tkwi w morderczym pędzie o więcej.
Budujemy korytarze w miastach naszych
umysłów
Bezimienni zabijamy się w ruchomych
piaskach kruchego zycia.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.