Mucha

Pewna muszka, jak co dnia, na konsumpcję mając chęć,
Zamierzała na łączkę lecieć metrów sto pięć.
Strasznie było daleko do tej muszej stołówki,
Gdzie na trawce zielonej wypasano jałówki.

Za namową kolegi, lecąc drogą na skróty,
Wpadła mucha do sieci, aż z nóg spadły jej buty.
W główce myśli się kłębią, strach z jej oczek wyziera,
Rozglądając się czujnie sama nie wie, co teraz.

A zza pleców głos kumpla, chcąc jej dodać otuchy,
Bzycząc cicho do ucha, tak przemawia do muchy:
„Sytuacja jest super, na bok strach czy panika.
Tu konieczna jest tylko całkiem inna optyka.

Odrzuć garb swych doświadczeń, dostrzeż sieci tej blaski”.
Nagle zewsząd zaczęły ich dobiegać oklaski.
„Sieć ci skrzydła krępuje? Jesteś przecież wysoko.
Jakiś metr, metr dwadzieścia, patrząc na moje oko.

Czy ci wyżej potrzeba? A rozejrzyj się w koło.
Jak tu ciepło, serdecznie, przyjacielsko, wesoło.
Jak tu czysto, jak lśniąco, ile smacznej w krąg strawy.
Ty nie musząc jej szukać możesz zażyć zabawy”.

Jakąż strawę masz w myślach? – spyta muszka zdziwiona.
Czy tę, która tkwi sztywno w tych „przytulnych” kokonach?
A zabawa? Co słyszę? Jak mam bawić się? – pytam.
Wszak, gdy pająk ją zacznie ja wyciągnę kopyta.

„Odpręż się, pełny relaks, nie bądź już taka spięta.
Czy do końca dni swoich wolisz jeść ekskrementa?”
Muszka patrzy i słucha, a po chwili wyjąka:
Wolę sama jeść kupę, niż być kupą pająka.

autor

Wołkowiecki

Dodano: 2005-08-10 15:46:32

Ten wiersz przeczytano 619 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie