Murowane suknie

Jestem wbity w ulicę, w niej się urodziłem
- kamienica przy rogu, siedemdziesiąt osiem.
Ulica najważniejsza i najbrzydsza z brzydkich,
syci mnie i zabija, płynie razem ze mną

i skręca się - od brzegów - jak suchy liść. Fałdy
wykopów, tropy kabli, stłuczone chodniki,
tektoniczne uskoki. Ruszą nimi walce,
inne tańce drogowe. Nikt pieszo nie przejdzie.

Skrótem uciekam, w bramę, ze mną krzyk ucieka,
leci w studnię podwórka, gdzie śmierdzi spalonym
obiadem, podmuch wzdyma rozwieszone pranie
i marszczy liście drzewa. Szyldy pozrzucały

litery. Teraz straszą resztki haseł, dawno
złamanych kodów, starte hieroglify martwych,
minionych kultur, których nie zrozumie żaden
przechodzień (powiedzsparcie): „Nap…długop”, „Rep…sacja”,

„K…letnictwo”, „Maszynowe”, „Tanio modne”. Obok
nabazgrane przedwczoraj „Broń – Jude” i gwiazda.
Tynk się sypie, balkony rdzawe opadają
za klombem z badylami. Wtedy wpada w oczy

ta ściana z dzikim winem, na czerwono cała,
tak absurdalnie piękna, jak nie z tego miasta.
Nie uciekłem daleko. Znów mnie w siebie wbiła,
moja ulica między murowane suknie

kamienic.

autor

komnen

Dodano: 2008-10-29 10:20:30

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie