Myśli się kłębią,rozpraszają mgłę

Zapytasz o wiosnę późną jesienią

Ja skarb ukryty w twoim sercu
tam cichutko strofy stroję
Dla ciebie
bo pięknym ciebie
jak nektarem pojem

Pytasz mnie o rzecz najpiękniejszą i
pytaj o to co dnia
czy naprawdę mnie masz ?
Gdy patrzę w fotografię w twoje oblicze i
oczy jasne snute błękitem
czasem mgiełką zasnutą
wtedy wiem, ze jestem twoją
śpiewającą nutą

Nuta, delikatną struną gitary która drga
wtedy wiem, że jesteś moja
Niech kołysze się świat, niech wiatr
wyrywa dęby i kładzie je pokotem
my śnimy w pięknie
i nic nam po tym
Niech kołyszą się oceany i otwierają głębie
my dwoje, my kochające się gołębie
Nam nie potrzeba świateł, my sami
świecimy ,świecą nasze wszystkie zmysły
nie odejdziemy od siebie nigdy

Gdy wzrok zaspakajam twoja buzią na fotografii
nic złego mnie się nie trafi
Gdy czytam słowa, twoje pisane dla mnie tylko
wszystko inne idzie w niwecz, słowa kryształowe
czyste źródełko
Zaspokoiłem zmysł wzroku a przecież ciebie słyszę
ciągle, nieprzerwanie, słowa
kochanie
kochanie
Zmysł powonienia zaspokoiłem przy pierwszy spotkaniu
podeszłaś ,oczy opuszczone usta drgające,
włosy pachnące
Zmysłem dotyku zaspakajam swoje usta,
całuję twoja twarz , monitora lustra
Wyruszyłaś ze mną w nieznane
powierzając mi ster i wszystko co w sobie masz
Płyńmy, powiedziałaś wiemy co nas czeka
Czeka nas droga pewna i daleka, wierzymy
sobie i losowi szczęścia
Podajmy sobie dłonie, więcej nam nie potrzeba

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2017-09-24 Dodano: 2017-09-24 02:06:50

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie