Na chwilę Cię nie ma...

Mojej ukochanej Natalii F.,której obecnie w Polsce nie ma...

Wyjechałaś z kraju naszego,z naszych wspomnień terytorium,
wyjechałaś z serca mojego i uciekłaś, nie wiadomo gdzie...
Teraz budzę się nagi o poranku,obnażony z wiary w siebie,
czuję pustkę i dzielę pustkę na naszym łożu.
Zapach kawy już nie tyka moich drżących ust,
słońce nabrało szarości i poranek nie jest już jasny,
lecz mrokiem mnie obmywa.
Odszedł Twój zapach łagodzący moje nerwy,
nie czuję już dotyku Twoich dłoni,
nie budzi mnie już pocałunek Twój...
Gdy wychodzę z naszej byłej świątyni,
tylko Szeol mnie otacza,i nie widzę już uśmiechów,
widzę tylko masę cieni!
A jednak wiem Natalio,wierzę,
Wierzę że powrócisz jak wraca dzień po nocy,
jak wiosna nastaniesz po zimie,
obudzisz mnie ustami swymi,
i uśmiechem pociągniesz do życia.
I wierzę że powróci aromat kawy o poranku,
i wspólna rozmowa przy śniadaniu,
że dzień znów mi poda barw paletę,
że razem wyjdziemy z naszej światyni,
i z dłońmi ściśniętymi ruszymy przed siebie,
stawiając czoła życiu.
Tak wierzę, choć tęsknota o smaku goryczy,
zakłóca me dumanie,tak wierzę,
wierzę że powrócisz Kochanie!

autor

Marcin Dariusz Wesołowski

Napisany: 2005-01-31 Dodano: 2005-02-01 10:51:48

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie